"Tacy byliśmy zakochani" to opowieść o trzech przyjaciołach i kobiecie, w której każdy z nich się swego czasu kochał. Gianni (Vittorio Gassman) jest adwokatem, Antonio (Nino Manfredi) pielęgniarzem / lekarzem, a Nicola (Stefano Satta Flores) profesorem / nauczycielem. Każdy z nich jest mniej lub bardziej żarliwym idealistą. Film opowiada o powojennym życiu każdego z nich (nasi bohaterowie razem walczyli na wojnie), pokazuje jak życie brutalnie rozprawiło się z ich młodzieńczymi ideałami. Scola nie bawi się tu w politykowanie, pomimo wielu gadek o polityce i podobnych tematach, nie ma tu odgórnej sugestii, jakoby właściwa droga wiodła na lewo, bądź na prawo. Biegnie ona raczej po środku, slalomem. Jest tu zarysowany obraz prywatnego szczęścia, samospełnienia w życiu, do którego droga wiedzie gdzieś pomiędzy ideałami i dobrobytem. Nie warto sprzedawać ideałów dla pieniędzy, ale nie warto też opuszczać bliskich dla ideałów. Wiele jest w filmie odwołań do twórczości De Sici (zwłaszcza do "Złodziei rowerów"), mistrz pojawia się też w filmie (w roli samego siebie) podobnie jak Fellini i Mastroianni.
Scola całą tą historię opowiada bardzo ciekawie i ucieka się tu do wielu reżyserskich sztuczek, których na próżno szukać w bardziej stonowanych dziełach włoskiego neorealizmu. Mimo to nie popada w zbędne efekciarstwo, film cały czas zachowuje klasę i realizm. Jego ekipa spisała się bardzo dobrze: muzyka Trovajoliego jest jak zwykle przepiękna, zdjęcia Cirillo, na przemian czarno-białe i kolorowe, również wypadają świetne. Na niezwykłe uznanie zasługuje też ekipa charakteryzatorska - bohaterowie zostali niezwykle wiarygodnie postarzeni. Skoro już o bohaterach mowa, warto by również napomknąć o znakomitej obsadzie, z której największe wrażenie zrobił na mnie Gassmnan.
Podsumowując film Scoli to piękny obraz o dojrzewaniu i przemijaniu. To spojrzenie wstecz na własne życie, na dokonane wybory i naiwne ideały pierwszych pokoleń Włochów, którzy przeżyli wojnę.